του Πέτρου Παπασαραντόπουλου
Είμαι από το πρωί σαν
κεραυνόπληκτος από το άκουσμα της είδησης του θανάτου του Νίκου Θέμελη, φίλου
αγαπημένου. Συναντηθήκαμε για τελευταία φορά στην κηδεία του Δημήτρη Τσάτσου,
τον Απρίλιο του 2010. Έρχεται η σειρά μου, μου είπε. Τον επιτίμησα, αλλά
δυστυχώς είχε δίκιο.
Γνωριστήκαμε για πρώτη φορά το 1999, όταν μου
ζήτησε να παρουσιάσω το πρώτο του βιβλίο, την Αναζήτηση, στη Θεσσαλονίκη, στο
βιβλιοπωλείο του Παρατηρητή, στις 22 Ιανουαρίου. Από εκείνη την παρουσίαση, με
τίτλο «Η διπλή μελαγχολία της Αναζήτησης» που περιλαμβάνεται στο βιβλίο μου
«Πολιτικό Τραβέρσο στην Ύστερη Μεταπολίτευση», αναρτώ ένα μικρό απόσπασμα,
τελευταίο αποχαιρετισμό σε έναν αγαπημένο φίλο.
Η καρικατούρα του μεγαλοϊδεατισμού
Διολισθαίνοντας στο τρίτο επίπεδο, την τρίτη γωνία
του τριγώνου μετά την ιστορία και τη λογοτεχνία, την πολιτική, πρέπει να
ομολογήσω ότι διαβάζοντας το βιβλίο του Νίκου Θέμελη μελαγχόλησα διπλά.
Η πρώτη πηγή τ...