μη μαδας τη μαργαριτα

του Λεωνίδα Καστανά από τη Μεταρρύθμιση Οι εκλογές θα γίνουν στις 25 Γενάρη 2015. Έτσι το θέλησαν ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΑΝΕΛ, ΔΗΜΑΡ, ΧΑ, και κάποιοι ανεξάρτητοι. Μάλλον το θέλησαν και οι ΝΔ, ΠΑΣΟΚ. Θάχουν τους λόγους τους. Το τι θα κερδίσουν από αυτές τις εκλογές μένει να το δούμε. Αν πιστέψουμε τις δημοσκοπήσεις, το 57% των πολιτών δεν τις θέλει. Γιατί; Γιατί φοβάται την πιθανότητα να διαπραγματευτεί ο ΣΥΡΙΖΑ την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας με ότι αυτό συνεπάγεται. Γιατί φοβάται την ανάσχεση της αργής βελτίωσης του οικονομικού κλίματος. Γιατί δεν ξέρει αν πρέπει να ελπίζει περισσότερο απ’ όσο φοβάται.   Ο σιγουρατζής Έλλην ζητάει  δύο κυβερνήσεις. Μια εσωτερικού και μια εξωτερικού. Στην πρώτη θα ήθελε κορμό το ΣΥΡΙΖΑ. Για να τρίψει το μαγικό λυχνάρι και να σπρώξει το χρήμα που θα φανερωθεί. Να μειώσει τη φορολογία, να μεγαλώσει και πάλι το κράτος, να κάνει δημόσιες επενδύσεις στις οποίες η εργασία θα είναι χαλαρή και καλοπληρωμένη, να δώσει επιδόματα σε αναξιοπαθούντες αλλά κ

του Λευτέρη Κουσούλη από Α thensvoice.gr,  Στις εποχές της ευμάρειας οι άνθρωποι συνηθίζουν να «διαγράφουν» από τη μνήμη τους τις εποχές της κρίσης. Οι κίνδυνοι απωθούνται στη συνείδηση και η λήθη αναλαμβάνει τον κατευναστικό και παραμυθητικό ρόλο της. Στις εποχές της ευμάρειας βρίσκει την επαλήθευσή της η θεωρία της γραμμικής εξέλιξης. Αφού όλα πάνε καλά και ο άμεσος ορίζοντας της πορείας είναι αίσιος, η αυθόρμητη γνώση που προκύπτει είναι ότι όλα θα πηγαίνουν για πάντα καλά. Συνεπώς, η ανησυχία περιττεύει, η διερεύνηση του παρόντος και το τι αυτό κυοφορεί παρέλκει, η ανησυχία για την πιθανή διατάραξη της πορείας είναι μια περιττή δοκιμασία. Η κρίση, κάθε κρίση είναι μια αιφνίδια διακοπή της βεβαιότητας της γραμμικής εξέλιξης. Και εκεί που η πλεύση στις συνθήκες νηνεμίας ήταν απολαυστική, να που προκύπτει ο κίνδυνος του τέλους. Και τότε, στο μέτωπο της ατομικής ή συλλογικής πορείας, προκύπτει η ανάγκη της διάσωσης. Μας χρειάζονται διασώστες! Στο κοινωνικό και πολι

Το κείμενο αυτό μου το είχε δώσει ο Γιώργος Προκοπάκης με τον όρο να το δημοσιεύσω όταν ως χώρα θα βαρούσαμε κανόνι. Ήρθε η ώρα και το ανεβάζω με τη συγκατάθεσή του. Αν και θέλω να πιστεύω  ότι το κανόνι θα πάθει τελικά αφλογιστία.  του Γιώργου Προκοπάκη Ο πατέρας μου είχε πολεμήσει στην Αλβανία ως αξιωματικός του ελληνικού στρατού. Δεν έλεγε ποτέ πολλά, ιστορίες από τον πόλεμο και τέτοια. Μια φορά το 1970 φέρνει στο σπίτι ένα γλυκύτατο εβδομηντάρη, τον Αριστείδη. Τον είχε βρει τυχαία στο δρόμο, μετά από 26 χρόνια. Ο Αριστείδης, κρητικός κι αυτός όπως ο πατέρας μου, ήταν το 1941 γραμματέας της κοινότητας Ασπροβάλτας Σερρών, όπου κατέληξε ο πατέρας μου μετά την κατάρευση του μετώπου της Αλβανίας. Στην Ασπροβάλτα ο μπαρμπα-Γιάννης βρέθηκε τυχαία, περιπλανώμενος, έχοντας διανύσει εκατοντάδες χιλιόμετρα πεζή, κουρελιάρης, βρωμιάρης, πεινασμένος, άρρωστος. Ο άγνωστός του μέχρι τότε Αριστείδης τον περιέθαλψε. ‘Εμεινε στο σπίτι του σχεδόν δυόμισυ χρόνια. Περιττό να πω για τις χαρ

Ευτυχώς στη χώρα αυτή υπάρχει και ο Αρίστος Δοξιάδης του Αρίστου Δοξιάδη από την Καθημερινή Ημερολόγιο, Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου: Το πρωί διάβασα το επιχειρηματικό σχέδιο μιας νέας επιχείρησης που δημιουργεί μαθηματικά εργαλεία για προσομοιώσεις ηλεκτρομαγνητικών πεδίων. Ιδρύθηκε από τρεις διδάκτορες του Αριστοτέλειου, στεγάζεται σε ένα μικρό διαμέρισμα στην Τούμπα, και σκοπεύει να προσφέρει τα εργαλεία της στους κατασκευαστές μικροεπεξεργαστών σε όλο τον πλανήτη. Μετά μελέτησα τη χρηματοδότηση μιας μικρής εταιρείας που αναπτύσσει έξυπνα αθλητικά ρούχα που μετρούν τη μυϊκή ένταση. Εχει έδρα στην Κομοτηνή και συνεργάζεται με το ΤΕΦΑΑ του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου. Αν πετύχει να τελειοποιήσει το προϊόν της, θα προμηθεύει επαγγελματίες και ερασιτέχνες αθλητές παντού. Το απόγευμα πήγα στο Opencoffee, όπου κάθε μήνα συγκεντρώνονται τριακόσιοι περίπου δημιουργοί προϊόντων και επιχειρήσεων τεχνολογίας. Μιλήσαμε για εμπειρίες, σχέδια και συνεργασίες, με το βλέμμα προς τον έξω κόσμο

του Ανδρέα Ζαμπούκα από το Protagon Τ ην επόμενη Δευτέρα, αν δεν έχουμε, πιο νωρίς, αιφνιδιασμό από τον Ευάγγελο... θα ξέρουμε την ημερομηνία των εκλογών. Τα πρώτα δείγματα φανερώνουν τη μάχη για επικράτηση, που θα δώσουν οι δύο μεγάλοι πόλοι συντηρητισμού του πολιτικού συστήματος. Οι κυρίαρχες τάσεις του «επικαιροποιημένου» λαϊκισμού είναι, αναλογικά, δύο. Η μία έχει να κάνει με την υπόσχεση του «γενναιόδωρου» κρατισμού και την υπεράσπιση παλαιών κεκτημένων, που προέκυψαν ως «λάφυρα» από την εποχή της «κλεπτοκρατίας» (κεφάλαια, θέσεις, μισθοί και συντάξεις). Η άλλη βασίζεται στα δεξιά φοβικά σύνδρομα εναντίον της Αριστεράς (ποιας Αριστεράς; Μόνο το ΚΚΕ υπάρχει). Μέσα σ΄ αυτό το σκηνικό της τρομοκρατίας, εμφανίζονται μικρότερες δυνάμεις κοινής λογικής που θα έπρεπε να παίξουν κάποτε, σημαντικό ρόλο για τον «διαφωτισμό» του πολιτικού συστήματος και γενικότερα, της ελληνικής κοινωνίας. Εκτός όμως, από ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ, που φαίνεται να αποτελεί τη μόνη υποσχετική διέξοδο αντίστασης

Επειδή η πολιτική ζωή αυτές τις μέρες είναι για τα πανηγύρια είπα να ανεβάσω ένα διαφωτιστικό άρθρο του φίλου μου Θόδωρου Σούμα για το σύγχρονο ποιοτικό σινεμά. Αξίζει. του Θόδωρου Σούμα     Σε αυτό το άρθρο θα αναφερθούμε σε ορισμένα καλά φιλμ του σύγχρονου και του νεότερου, «αλλόκοτου» ελληνικού κινηματογράφου, όπως επονομάστηκε από ξένους κριτικούς, σκηνοθετημένα από νέους σκηνοθέτες, που βγήκαν στις αίθουσες πρόσφατα. Οι Αβρανάς και Τζουμέρκας είναι δύο σκηνοθέτες του πρόσφατου, νέου ελληνικού κινηματογραφικού ρεύματος. Ενώ οι Μαλέα, Παναγιωτοπούλου και Κούτρας είναι κάπως παλιότεροι νέοι…  Ας αρχίσουμε από τις ταινίες του Σύλλα Τζουμέρκα. Ο Τζουμέρκας αφηγείται τις μυθοπλασίες του με μη γραμμικό και με αποσπασματικό τρόπο, δίνοντας αρχικά στο θεατή ένα μπερδεμένο κουβάρι που του το ξεμπερδεύει σταδιακά. Στην πρώτη ταινία του Χώρα προέλευσης (2010), το παρακάνει σχετικά με την ασάφεια των προσώπων της μυθοπλασίας: ο θεατής χρειάζεται πολλή ώρα για να καταλάβει πο

της Δάφνης Μανουσάκη Παρά το ζοφερό πολιτικό κλίμα των τελευταίων ημερών δεν πρέπει να ξεχνάμε τις λύσεις που πρέπει να αναζητήσουμε για να ανακάμψει η χώρα. Η άποψή μου είναι ότι, παρ’όλο που απαιτεί χρόνια για να αποδώσει, η καλύτερη διέξοδος για τη χώρα είναι να δοθεί προτεραιότητα στη σωστή παιδεία των πολιτών της. Μελετώντας τα ΑΕΙ της χώρας μπορούμε να προβλέψουμε την εικόνα που θα έχει η χώρα σε 20 χρόνια. Η εικόνα αυτή δεν είναι καθόλου ενθαρρυντική για την αναπτυξιακή πορεία της χώρας. Ας ξεκινήσουμε από τους φοιτητές. Υπάρχουν εξαιρετικοί φοιτητές που γνωρίζουν για ποιό λόγο βρίσκονται στο πανεπιστήμιο και γνωρίζουν τι επιθυμούν να σπουδάσουν. Αυτοί αποφοιτώντας θα αξιοποιήσουν όσα έμαθαν, είτε στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό. Όμως τα στοιχεία δείχνουν ότι πέραν αυτών, υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι που δεν καταφέρνουν να βρουν το δρόμο τους κάτι που είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό. Γι’ αυτό το λόγο οφείλουμε να έχομε μια ακριβή εικόνα για τα ΑΕΙ της χώρας η οποία σ

             του Λεωνίδα Καστανά Όταν έχεις ταυτίσει την πολιτική με την καταγγελία, όταν έχεις εγκλωβιστεί στο στείρο αντιμνημονιακό παιχνίδι, όταν έχεις υποστηρίξει την κατάληψη του κάθε νηπιαγωγείου, όταν έχεις τρέξει πίσω από τον κάθε Ρωμανό, όταν έχεις βγάλει μια ξινή και καθυστερημένη δήλωση για τον εμπρησμό της Athens Voice , ε τότε έχεις χάσει την επαφή με την πολιτική και είναι λογικό να κάνεις τραγικά λάθη. Λάθη που στοιχίζουν ακόμα και όταν ο αντίπαλος είναι στα γόνατα.     Δεν είχε κανένα λόγο ο Τσίπρας να συρθεί πίσω από τα παραμύθια των Κουρήδων και τις γελοιότητες των ΑΝΕΛ. Όχι μόνο γιατί δεν υπάρχουν αποδείξεις. Όχι μόνο γιατί αυτοί που τα διακινούν  είναι γνωστοί αφερέγγυοι. Όχι μόνο γιατί δεν έχει να κερδίσει τίποτα. Αλλά κυρίως γιατί δείχνει μικρόψυχος και πελαγωμένος, γιατί αβαντάρει την αποσταθεροποίηση μιας κατάστασης η οποία μέχρι προχθές τον πήγαινε πρίμα. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά ανέχτηκε, αν δεν τα καθοδήγησε, τα βρωμερά υπονοούμενα τ

του Tonchev Plamen από το Βοοks' Journal Το 2014 έτυχε να βρεθώ από τις Βρυξέλλες, την πρωτεύουσα της ΕΕ, μέχρι την εσωτερικά διχασμένη Τουρκία, το εμπόλεμο Ιράκ, το παγίως εκρηκτικό Αφγανιστάν, το εγγενώς ασταθές Πακιστάν και την ανερχόμενη υπερδύναμη Κίνα. Πρόκειται για μια διαδρομή που μοιάζει να καλύπτει τρεις διαφορετικούς κόσμους: την παρακμάζουσα Ευρώπη, τον σπαρασσόμενο αραβομουσουλμανικό χώρο και την δυναμική ανατολική Ασία. Ή, με άλλα λόγια: (α') τη Γηραιά Ήπειρο που δεν δικαιούται πια να θεωρεί εγγυημένη την θέση της στην παγκόσμια ηγεσία, (β') την περιοχή που αυτήν την περίοδο αντιμετωπίζει τις πιο βίαιες και νέου τύπου συγκρούσεις, συχνά με πολιτισμικό ή θρησκευτικό μανδύα και (γ') την ανατολική Ασία που, μαζί με την Ινδία, διεκδικεί με αξιώσεις τα σκήπτρα του μελλοντικού κέντρου οικονομικής και πολιτικής ισχύος του πλανήτη. Παρά τις μεγάλες διαφορές μεταξύ των χωρών και κοινωνικοπολιτικών συστημάτων σ'αυτήν την νοερή διαδρομή, νομίζω ότι υπάρχ

του Ευθύμη Δημόπουλου Η αντιπολίτευση τον τελευταίο καιρό επικαλείται διαρκώς τη γνωστή ρήση «στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα» προκειμένου να σύρει τη χώρα σε εκλογές και να δικαιολογήσει την άρνησή της να συναινέσει στην εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Για μια ακόμη φορά ερμηνεύει επιδερμικά την επιγραμματική αυτή διατύπωση υποστηρίζοντας ότι η λύση στα αδιέξοδα της δημοκρατίας δίνεται μόνο μέσω των εκλογών. Από τότε που εκδηλώθηκε η παγκόσμια οικονομική κρίση το 2008, στην Ελλάδα έχουν μεσολαβήσει μέσα σε 6 χρόνια 3 εκλογικές αναμετρήσεις (μαζί με τις ευρωεκλογές) και ετοιμαζόμαστε για την τέταρτη. Παράλληλα σχεδόν αμέσως μετά από κάθε εκλογική αναμέτρηση η αντιπολίτευση αμφισβητεί τη νομιμοποίηση των κυβερνήσεων και ζητά εκ νέου εκλογές. Έτσι εδώ και χρόνια η χώρα ζει σε ένα πολιτικό περιβάλλον παρατεταμένης όξυνσης και αστάθειας που εμποδίζει τη σχεδιασμένη αντιμετώπιση της κρίσης και της χρεωκοπίας. Οι εκλογές από μόνες τους δεν επιλύουν τα αδιέξοδα. Με αυτή τ

του Τάσσου Τέλογλου από το protagon Όσοι αλιεύουν τις πληροφορίες τους γύρω απο το Κολωνάκι, τον γνωρίζουν. Κυρίως από τη σχέση του με τον επιχειρηματία Λαυρέντη Λαυρεντιάδη και το παλιό ΠΑΣΟΚ. Αλλά και από την ικανότητά του να μιλάει για πράγματα που δεν είναι απολύτως βεβαιο ότι γνωρίζει. Ο Γιώργος Αποστολόπουλος, που συστηνόταν ως στέλεχος της Deutsche Bank, είχε καταφέρει να πείσει γι' αυτό τον Γιώργο Παπανδρέου και μετά τον Πάνο Καμμένο. Στην πραγματικότητα έγραφε εκθέσεις για τη γερμανική τράπεζα κάνοντας free lancing ενώ πιο πριν είχε δουλέψει για άλλη ελληνική τράπεζα. Δεν είναι σαφές για ποιο λόγο έβρισκε δουλειές στις τράπεζες και στα κόμματα, είχε όμως την εκπληκτική ικανότητα να «φυτρώνει εκεί που δεν τον έσπερναν». Να, πρωταγωνίστησε, για παράδειγμα, στην οργάνωση εκδήλωσης προς τιμήν του ιστορικού ηγέτη της αριστεράς Λεωνίδα Κύρκου. Για τον Πάνο Καμμένο δεν χρειάζεται να πει κανείς πολλά. Από το περιβάλλον της Ντόρας Μπακογιάννη βρέθηκε ξαφνικά (μέσα σε έ

Άννα Διαμαντοπούλου - Γιώργος Φλωρίδης Συμπληρώθηκαν πέντε χρόνια κρίσης και ενώ σε λίγες μέρες λήγει τυπικά το "Μνημόνιο", η Ελλάδα βρίσκεται πάλι οριακά αντιμέτωπη με τον κρισιμότερο κόμπο της: τη μόνιμη αδυναμία του πολιτικού της συστήματος. Του πολιτικού συστήματος που συνεχίζει να "επαιτεί" και να "απειλεί". Η μία πλευρά "επαιτεί" παράταση του χρόνου λήξης του Μνημονίου εξαπολύοντας ταυτόχρονα εκστρατεία φόβου στο εσωτερικό, ενώ η άλλη "απειλεί" τους δανειστές. Βλέπουμε σε επανάληψη την κωμικοτραγική "ένοπλο επαιτεία" του Δηληγιάννη, η οποία ωστόσο οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε νέο Μνημόνιο, με τους όρους που θα θέσουν οι άλλοι. Η επίσπευση των διαδικασιών για την εκλογή Προέδρου και η πιθανότητα διενέργειας εκλογών δεν είναι τίποτε άλλο παρά η μεταβίβαση του προβλήματος της χώρας από μια εξαντλημένη συγκυβέρνηση σε μια αμήχανη αντιπολίτευση. Στην ουσία πρόκειται για πολιτικό «ξεφόρτωμα», στα πλαίσια της ταυτό

Και προσέξτε δεν ομιλεί για συνταγματική εκτροπή. Για συμφωνία μιλάει χωρίς τη ΧΑ. Γράφει ο Σταύρος Τσακυράκης Η ιδέα να μην υπολογιστούν οι ψήφοι των βουλευτών της Χρυσής Αυγής στην εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας προσκρούει στο άρθρο 32 παρ. 3 του Συντάγματος που απαιτεί στην τρίτη ψηφοφορία «πλειοψηφία των τριών πέμπτων του όλου αριθμού των βουλευτών». Δεν υπάρχει αμφιβολία, λοιπόν, πως για να εκλεγεί Πρόεδρος, η τρίτη ψηφοφορία πρέπει να καταγράφει τουλάχιστον τον αριθμό 180. Η τυπική αυτή προϋπόθεση, η οποία επαναλαμβάνω δεν μπορεί να ξεπεραστεί, καθιστά στην παρούσα συγκυρία την Χρυσή Αυγή καθοριστικό παράγοντα των πολιτικών εξελίξεων. Αν ψηφίσει υπέρ, μάλλον εκλέγεται ΠτΔ, αν ψηφίσει κατά, μάλλον δεν εκλέγεται και οδηγούμαστε σε εκλογές. Νομίζω ότι όπως θα έπρεπε να ντρεπόμαστε αν εκλεγόταν Πρόεδρος με τις ψήφους της Χρυσής Αυγής, το ίδιο πρέπει να ντρεπόμαστε αν με τις ίδιες ψήφους αποτραπεί η προεδρική εκλογή και οδηγηθούμε σε βουλευτικές εκλογές. Προτείνω στ