μη μαδας τη μαργαριτα

Στις 30 Ιουλίου 2007 πέθανε ο μεγάλος Σουηδός σκηνοθέτης Ίνγκμαρ Μπέρκμαν. Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στις αρχές Αυγούστου του 2007 στο ένθετο Global της εφημερίδας "ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ". του Αντώνη Χατζή Ήταν αρχές της δεκαετίας του ΄80. Ο Ίνγκμαρ Μπέρκμαν έχε θέσει τέλος στην αυτοεξορία του στη Γερμανία (μετά από ένα επεισόδιο με τη σουηδική εφορία) και είχε αρχίσει συνεργασία με την κρατική τηλεόραση για το ανέβασμα σειράς θεατρικών έργων. Τον είχα δει πολλές φορές στο διάδρομο να περνάει μπροστά από το γραφείο της ελληνικής εκπομπής της σουηδικής ραδιοφωνίας. Ένα πρωϊνό χτυπάει η πόρτα του γραφείου μας και βλέπουμε το πολύ γνώριμό του πρόσωπο. Ευγενής και συνεσταλμένος όπως πάντα χαιρετάει, ζητάει συγνώμη για την ενόχληση και λέει: «Εσείς στην Ελλάδα έχετε έναν πολύ ωραίο καφέ. Έχω να πάω δύο χρόνια και τον λαχτάρησα. Μήπως ξέρετε που μπορώ να βρω στη Στοκχόλμη ελληνικό καφέ;» Ήταν μεγάλη έκπληξη –εκείνη τη στιγμή ήμουν μόνος στο γραφείο-, πέρασε μέσα και μου

Προφανώς και δεν θέλουμε να περιορίσουμε τη διαφθορά. Γιαυτό και συντηρούμε όσο μπορούμε τις δομές του μετασοβιετικού μας κράτους. Γιαυτό και κρυβόμαστε γύρω από το ιδεολόγημα που λέει ότι κάθε τι που είναι κρατικό είναι αξιόπιστο και κάθε τι ιδιωτικό είναι διεφθαρμένο. Η δυσανεξία της κοινωνίας προς την πραγματική ελευθερία είναι η αλυσίδα μας. Όταν την κόψουμε θα έχουμε ελπίδα. του Ανδρέα Δρυμιώτη * από την Καθημερινή Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό. Παρά τις εξαγγελίες, παρά τα μεγάλα λόγια, παρά την κρίση, προσωπικά δεν έχω πεισθεί ότι υπάρχει η βούληση να μειωθεί η διαφθορά στο Δημόσιο. Κάθε τόσο διαβάζουμε για επίορκους υπαλλήλους και την εφευρετικότητά τους στη λαμογιά, αλλά πουθενά δεν βλέπουμε προτάσεις για να περιορίσουμε τις δραστηριότητες του Δημοσίου, ώστε να ελαχιστοποιήσουμε το πεδίο της διαφθοράς. Διαβάζουμε για τιμωρίες των επίορκων και την πιθανή απόλυσή τους. Αυτή δεν είναι λύση. Ριζική λύση είναι να ξαναδούμε μία-μία τις δραστηριότητες από μηδενική βάση

Hλίας Κανέλλης στα Νέα (29/07/13) Την ιστορία που θα σας πω την έχω αφηγηθεί και στο παρελθόν, αλλά είναι πιο επίκαιρη τώρα παρά ποτέ. Μια φορά κι έναν καιρό, λοιπόν, στις αρχές της δεκαετίας του 1980, κάτι νεαρά παιδιά που ήταν μέλη του Ρήγα Φεραίου, της νεολαιίστικης οργάνωσης του ΚΚΕ εσωτερικού και βρέθηκαν για ένα διάστημα στη Λάρισα, είπαν να βάλουν ένα χεράκι να μεγαλώσει και να γίνει πιο αποτελεσματική η οργάνωση. Μια μέρα, ο καπετάνιος του ιππικού του ΕΛΑΣ, Μίμης Μπουκουβάλας, αριστίνδην αρχηγός, τους φώναξε κραδαίνοντας το δελτίο κυκλοφοριών της κομματικής εφημερίδας. Πουλούσε ένα φύλλο στη Ραψάνη, με τα καλά κρασιά, αλλά ουδείς γνώριζε ποιος το έπαιρνε - «να μάθετε», είπε, «και να φτιάξουμε οργάνωση». Τα παιδιά πήγαν στο χωριό, που βρίσκεται στις υπώρειες της Οσσας, και βρήκαν το πρόσωπο που αγόραζε την εφημερίδα. Ήταν μια ηλικιωμένη κυρία. Τη συνάντησαν. Ήταν αναλφάβητη, δεν ήξερε να διαβάζει, αλλά την εφημερίδα, είπε, τηναγόραζε ανελλιπώς. Το χρωστούσε στον άνδρα

Ηλίας Ευθυμιόπουλος από τη Μεταρρύθμιση Η προ πενταετίας κατάργηση ενός αμιγούς τοπικού πόρου, όπως ήταν τα τέλη παρεπιδηµούντων, ήταν το πρώτο σοβαρό πλήγµα εναντίον της οικονοµικής αυτοτέλειας των ΟΤΑ και εναντίον της αρχής της ανταποδοτικότητας. Διαφημίστηκε μάλιστα ως μέτρο για την ανακούφιση του τουριστικού κλάδου από έναν δυσβάστακτο (;) φόρο. Όμως, η δηµοτική φορολογία δεν είναι εξ ορισµού επαχθής συνθήκη για τον υπόχρεο, αλλά µια συµφωνία για την δημιουργία περιφερειακών πόρων για την εξυπηρέτηση συλλογικών - τοπικού χαρακτήρα, αναγκών. Μεταξύ αυτών και η διαχείριση του περιβάλλοντος, προϋπόθεση για τη συγκράτηση ή/και την αναβάθµιση του τουρισµού. Δεν µπορούµε δηλαδή να περιµένουµε εξυγίανση του κλάδου του τουρισμού, χωρίς κάποιον να µαζεύει τα σκουπίδια, να φέρνει το νερό και να περιποιείται το στοιχειώδες πράσινο. Ο νόμος για τον Καλλικράτη κάνει µια τελείως ασαφή µνεία στους ΚΑΠ (Κεντρικούς Αυτοτελείς Πόρους), οι οποίοι συνιστούν «µία από τις δυνατότητες για την πρα

 τ ου Λεωνίδα Καστανά Η χρονιά που έρχεται θα είναι δύσκολη για την Εκπαίδευση. Σχολεία, πανεπιστήμια και ΤΕΙ είναι υποχρεωμένα να λειτουργήσουν με ακόμα μικρότερη χρηματοδότηση, με ακόμα μικρότερο αριθμό διδασκόντων και διοικητικών υπαλλήλων. Η δημόσια εκπαίδευση πληρώνει τις ασυνάρτητες πολιτικές της δανεικής ευδαιμονίας με τους μαζικούς πελατειακούς διορισμούς χωρίς κανένα σχέδιο. Πληρώνει με τρόπο τραυματικό την πολιτική των καθυστερήσεων στην οποία επιδόθηκαν όλες οι μνημονιακές κυβερνήσεις, που αντί να προχωρήσουν άμεσα σε αξιολόγηση δομών και προσωπικού, έσπρωχναν τα προβλήματα κάτω από το χαλί. Σήμερα, που ο κόμπος έφτασε στο χτένι, η παρούσα κυβέρνηση «χτυπάει όπου βρίσκει» σε μια απέλπιδα προσπάθεια να περιορίσει το κράτος και μαζί με αυτό και τα ελλείμματά του. Η αναξιοκρατία και η αδικία κυριαρχούν και πάλι. Και αυτό προκαλεί απελπισία και οργή. Οι δυνάμεις του ακροδεξιού και αριστερού λαϊκισμού τρίβουν τα χέρια τους καθώς ο Σεπτέμβρης πλησιάζει. Οι αναμενόμ

Μια ακόμα περίπτωση τεχνοφοβίας και αφόρητου αριστερού-οικολογικού λουδιτισμού. Τα υπόγεια πάρκινγκ. Που και απαραίτητα είναι και φιλικά προς το περιβάλλον. Με το πρόσχημα της κοπής κάποιων δέντρων μικρές μειοψηφίες εμποδίζουν την κατασκευή τους και αυξάνουν έτσι την κυκλοφοριακή επιβάρυνση της πόλης. Και ας είναι σίγουρο ότι θα φυτευτούν πολλαπλάσια. Τα δέντρα στην υπηρεσία της τριτοκοσμικής Ελλάδας.  Από την Athens Voice "Το κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στο τεύχος 166 της μηνιαίας εφημερίδας του «Κέντρου Σοσιαλιστικών Μελετών». Εκ παραδρομής το δημοσιεύσαμε αρχικά με το όνομα του Διονύση Γουσέτη. Ζητάμε συγγνώμη για το λάθος." Η διαδικασία Τέλειωνε ο 20ός αιώνας και το αρμόδιο υπουργείο  έκρινε πως, εξαιτίας της επικείμενης διοργάνωσης των Ολυμπιακών Αγώνων, οι υποδομές της πρωτεύουσας έπρεπε να εμπλουτισθούν και με χώρους στάθμευσης. Η πραγματικότητα, βέβαια, είναι ότι η ανάγκη τους προϋπήρχε, αλλά κανείς δεν επωμιζόταν ως τότε το πολιτικό κόστος που συνεπαγόταν

              της Άννας Διαμαντοπούλου Η τεχνική εκπαίδευση είναι ο μεγάλος ασθενής και ταυτόχρονα το μεγάλο ζητούμενο για την χώρα. Ενώ λοιπόν ένα χρόνο τώρα η Κυβέρνηση δεν κάνει τίποτε ξαφνικά η κατάργηση ειδικοτήτων και μαζί τους συγκεκριμένων σχολών βαφτίζεται ως μεταρρύθμιση Το σενάριο δυστυχώς  επαναλαμβάνεται. Οι Κυβερνήσεις παγώνουν μπροστά στο μέγεθος των προβλημάτων κι όταν ο κόμπος φτάσει στο χτένι( δηλ η  εκταμίευση στην τρόικα) ο αυταρχισμός ,η τσαπατσουλιά και η μονομέρεια ονομάζονται αποφασιστικότητα και η αποσπασματική δράση μεταρρύθμιση. Νομίζουν ότι προχωρούν σε τομές και η διάλυση του Δημόσιου τομέα  απορυθμίζει τη χώρα και την πολιτική. Οι πολίτες και οι πλέον μετριοπαθείς αν συνεχιστεί αυτή η ανικανότητα και το πελατειακό βασίλειο θα αμφισβητήσουν αυτή καθ αυτή τη Δημοκρατία. Μετά από τρία χρόνια  κρίσης όλοι ξέρουμε! Χωρίς ανάπτυξη το πρόγραμμα δεν βγαίνει. Την ανάπτυξη δεν θα μας την προσφέρει κανείς :ούτε γιατί θα τον πείσουμε ούτε γιατί θα τ

Νίκος Γκώνης από τη Μεταρρύθμιση Η αδυναμία σύστασης του λεγόμενου ενδιάμεσου μεταρρυθμιστικού πόλου, μπορεί να οφείλεται και στα εξής αίτια, εκτός άλλων: -Ατέρμονες συζητήσεις για τις συμμετοχές, τους όρους και κυρίως τον επικεφαλής. -Αδυναμία εξειδίκευσης ενός συνεκτικού μοντέλου για την πολιτική, τις μεταρρυθμίσεις και την κοινωνία, που να απαντά, έστω και μερικώς, στις μείζονες απαιτήσεις του παρόντος αλλά και του εγγύς μέλλοντος. Αν έτσι έχουν τα πράγματα, τότε αναζητούμε εκείνη την ύλη, που οδηγεί σε έναν προγραμματικό συγκρητισμό, η οποία θα συνδέσει ή θα επανασυνδέσει τα θρυμματισμένα κρύσταλλα πιθανών ιδεολογικών αποκλίσεων. Ο συνολικός χώρος, ήδη μετράει μία σημαντική απώλεια, αυτή της ΔΗΜΑΡ, παρά την ύπαρξη εντός της μιας ισχυρής μειοψηφικής τάσης ενάντια στην πρόσφατη τροπή της πολιτικής της. Η σημασία της απώλειας είναι δυσανάλογη με την ιστορία, το μέγεθος και τα στελέχη του κόμματος, κυρίως εξαιτίας αστήρικτων προσδοκιών πολλών, αναφορικά με το εκσυγχρονιστικό προφ

του Γιώργου Π. Τερζη  από την Καθημερινή Έχοντας λάβει, το τελευταίο έτος, μέτρα πολλών δισεκατομμυρίων ευρώ, που απλώς προστέθηκαν ή ήρθαν να διορθώσουν τις «αστοχίες» αντίστοιχων μέτρων που ελήφθησαν τα προηγούμενα έτη, η κυβέρνηση ανακοίνωσε τη μείωση κατά 10 μονάδες του ΦΠΑ στην εστίαση από την 1η Αυγούστου. Η είδηση από μόνη της δεν προσφέρεται για πανηγυρισμούς. Το μέτρο είναι προσωρινό, «η τρόικα δεν έχει πεισθεί, θέλω να είμαι ειλικρινής», αναγνώρισε ο κ. Αντώνης Σαμαράς, ουσιαστική επίδραση στο τουριστικό προϊόν δεν αναμένεται να έχει, καθώς τα πακέτα από το εξωτερικό έχουν ήδη κλειστεί, και ο βαθμός επικινδυνότητας του μέτρου, δηλαδή να προκαλέσει απώλεια εσόδων, είναι ιδιαιτέρως υψηλός, καθώς ο κλάδος της εστίασης διαχρονικά παρουσιάζει μεγάλα ποσοστά παραβατικότητας. Υπό την έννοια αυτή, και έτσι αντιμετωπίζεται και από την κυβέρνηση, η μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση από το 23% στο 13% είναι ένα μάλλον συμβολικό, σχεδόν υπερβατικό, ζήτημα. Συμβολικό, διότι για πρώ

Των Σταθη Ν. Καλυβα και Νικου Μαραντζιδη* Η επιλογή του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Βαγγέλη Διαμαντόπουλου να μας θυμίσει τον Αρη Βελουχιώτη και τη φράση του «καλή αντάμωση στα γουναράδικα», επιβεβαιώνει πανηγυρικά τη βαθύτερη εμπέδωση μιας πολιτικής πρακτικής που βασίζεται στην καταχρηστική ιδιοποίηση της ιστορίας της Κατοχής και του Εμφυλίου για προπαγανδιστικούς σκοπούς. Η αναφορά στα ιστορικά γεγονότα της δεκαετίας του ’40 γίνεται με τρόπο που αντί να τονίζει την τραγική διάσταση μιας μεγάλης ανθρώπινης και εθνικής καταστροφής έτσι ώστε να μην επαναληφθεί, αντίθετα, απλοποιεί και παραποιεί μια σύνθετη πραγματικότητα, μετατρέποντάς την σε μισαλλόδοξη και φανατική πολιτική συνθηματολογία και προπαγάνδα που επιχειρεί να εκμαιεύσει μιαν εύκολη συναισθηματική αντίδραση από ένα κοινό που έχει εθιστεί στο να τρέφεται από ιστορικούς μύθους και να αναζητά αποδιοπομπαίους τράγους. Η πρακτική αυτή, που χρησιμοποίησαν στο παρελθόν τόσο η χούντα όσο και ο Αυριανισμός της δεκαετίας του ’80,

Παύλος Τσίμας από τα ΝΕΑ  Μία αριστερή κυβέρνηση αναλαμβάνει τη διακυβέρνηση μιας χώρας σε αναβρασμό, που απειλείται με αφανισμό στη χειρότερη στιγμή της κρίσης. Ολοι προβλέπουν ναυάγιο. Αλλά η Αριστερά καταφέρνει να κρατήσει το πλοίο στον αφρό, ο Πολ Κρούγκμαν τη λούζει με επαίνους και ακόμη και το ΔΝΤ δηλώνει ενθουσιασμένο με τις επιδόσεις της! Σενάριο πολιτικής φαντασίας, βγαλμένο από τα πρακτικά του Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ ή από όνειρο στελέχους της ΔΗΜΑΡ; Οχι. Συνέβη στ' αλήθεια. Σε μια μακρινή και εξωτική γωνιά της Ευρώπης - στην Ισλανδία. Και καθώς εκπρόσωπος από το «αδελφό» ισλανδικό κόμμα δεν παρέστη στο Συνέδριο, θα επιχειρήσω να μεταφέρω εδώ την εμπειρία του. Στα τέλη της δεκαετίας του '90, λοιπόν, όταν η ισλανδική Αριστερά αποφάσισε να ενωθεί σε μια Σοσιαλδημοκρατική Συμμαχία, οι πιο ριζοσπαστικές, οικολογικές και κομμουνιστογενείς συνιστώσες αρνήθηκαν να συμμετάσχουν και ίδρυσαν το Κίνημα Αριστερών - Πρασίνων, με ηγέτη τον - όνομα γλωσσοδέτης, όπως όλα τα ονόματα

O καλός μας φίλος και συγγραφέας Γιώργος Στόγιας σε μια συναρπαστική συνέντευξη στο αίθριο του Πανδοχείου, με αφορμή την έκδοση του βιβλίου του «Εαρινό εξάμηνο» από τις εκδόσεις ΑΠΟΠΕΙΡΑ. Θα μας συνοδεύσετε ως την θύρα του τελευταίου σας βιβλίου; Ευχαρίστως, σας προτείνω όμως να πάμε στις 04:48, όπως ήταν ο τίτλος του τελευταίου έργου της Σάρα Κέιν, μήπως πάρουμε καμιά λογική κουβέντα από τους ήρωές του. Την υπόλοιπη ημέρα, στα μαθήματα, στα ρακάδικα, στα μπαρ, στις ερωτοτροπίες και στις παραισθήσεις, δεν πρόκειται να μας δώσουν ιδιαίτερη σημασία, υπεροπτικοί και αγενείς μέσα στον φοιτητόκοσμό τους. Τέτοιες στιγμές όμως είναι σαν να προσγειώνονται βίαια στην πραγματικότητα (που οι ίδιοι αμφισβητούν ότι υπάρχει). Ανάμεσα στα συντρίμμια μπορεί να βρούμε το μαύρο κουτί που περιέχει τόσο τους χειρισμούς που οδηγούν κάθε νύχτα στο οιονεί μοιραίο ατύχημα, αλλά και πιο πίσω, τον σχεδιασμό της πτήσης.    Έχετε γράψει σε τόπους εκτός του γραφείου σας/σπιτιού σας; Ο ι

του Γεράσιμου Γεωργάτου από το TVXS  Με δεδομένο το παραπάνω πλαίσιο, η δημιουργία του Ελληνικού Επενδυτικού Ταμείου προικοδοτημένου με 450 εκ ευρώ για την ενίσχυση της ρευστότητας μικρομεσαίων επιχειρήσεων, θα είναι μια ουσιαστική βαθιά ανάσα που θα κατευθύνεται επιτέλους άμεσα στον ιδιωτικό τομέα, χωρίς τη μεσολάβηση κυβερνητικών παραγόντων, φορέων της αυτοδιοίκησης και άλλων πελατειακών μεσολαβητών. Μένει να επιβεβαιωθεί, γιατί σ' αυτή τη χώρα έχει φοβηθεί το μάτι μας ακόμα και τις «προοδευτικές δυνάμεις»… Αρνήθηκε κατηγορηματικά την πιθανότητα νέου κουρέματος του ελληνικού χρέους.   Εν όψει γερμανικών εκλογών, τον προσεχή Σεπτέμβριο, τα χρήματα των γερμανών φορολογουμένων δεν μπορεί να φαίνεται ότι ξοδεύονται για τα ελλείμματα άλλων χωρών, τη στιγμή μάλιστα που το θέμα κυριαρχεί στον προεκλογικό αγώνα στην πατρίδα του. Επιπλέον, ένα νέο κούρεμα, καθώς αφορά ομόλογα, θα κλόνιζε περαιτέρω την εμπιστοσύνη των αγορών όχι μόνο στην ελληνική, αλλά γενικότερα στην ευρωπαϊκή οι

Πέτρος Παπασαραντόπουλος από τη Μεταρρύθμιση Υπάρχει μια «επαναστατική» τελετουργία που επαναλαμβάνεται με μονότονο τρόπο στα σχεδόν 40 χρόνια της Μεταπολίτευσης. Συνδικαλιστικές οργανώσεις, ομάδες συμφερόντων, αυτοανακηρυγμένοι εκπρόσωποι του λαού και κάθε λογής «συλλογικότητες», όταν θέλουν να διαμαρτυρηθούν για κάτι ή να διεκδικήσουν τα αιτήματά τους, καταλαμβάνουν δημόσιους χώρους, ακυρώνουν τη λειτουργία τους, που είναι η προσφορά υπηρεσιών στο κοινωνικό σύνολο, και ανακοινώνουν ότι θα συνεχίσουν την κατάληψη «μέχρις εσχάτων». Οι συνήθεις χώροι όπου ασκείται αυτή η επαναστατική γυμναστική είναι τα πανεπιστήμια, οι οργανισμοί κοινής ωφέλειας, τα γραφεία κρατικών επιχειρήσεων, οι χώροι παροχής υπηρεσιών της τοπικής αυτοδιοίκησης προς τους πολίτες, οι χώροι εναπόθεσης απορριμμάτων καθώς και σχολικές εγκαταστάσεις δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης όπου οι συχνές καταλήψεις από μαθητές τείνουν να λάβουν τη διάσταση εθιμικού δικαίου. Πρόσφατα, το φαινόμενο επεκτάθηκε και στις ρα