μη μαδας τη μαργαριτα

του Γιάννη Βούλγαρη από τα ΝΕΑ Η σχετική πολιτική σταθεροποίηση, τα πρώτα θετικά σημάδια και η προβλεπόμενη για το μέσον του 2014 λήξη του Μνημονίου δείχνουν ότι η πρώτη και πιο δραματική φάση της χρεοκοπίας της Ελλάδας, που ξεκίνησε με τον αποκλεισμό από τις διεθνείς αγορές το 2010, βαίνει στο τέλος της. Σαν έπειτα από τσουνάμι, η χώρα μετρά τις καταστροφές και αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι η ανασυγκρότηση θα είναι μια μακρόχρονη διαδικασία. Ανάμεσα στα «θύματα» της χρεοκοπίας ήταν και το μεταπολιτευτικό κομματικό σύστημα. Το εθνικό δράμα προκάλεσε μια πραγματική κρίση αντιπροσώπευσης, ο μεταπολιτευτικός δικομματισμός κατέρρευσε, με κύριο θύμα το ΠΑΣΟΚ και την ευρύτερη Κεντροαριστερά. Είναι καλύτερο το νέο κομματικό σκηνικό από το προηγούμενο; Πολύ αμφιβάλλω. Συμβαίνει ό,τι συνέβη στην Ιταλία στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Η κατάρρευση του μεταπολεμικού κομματικού συστήματος παρήγαγε ένα χειρότερο. Η κρίση αντιπροσώπευσης και το χάσμα μεταξύ πολιτών και κομμάτων έγινε εγ

H «Μαργαρίτα» εγκαινιάζει μια βδομαδιάτικη στήλη με τίτλο «Πέντε στα όρθια». Θα ανεβαίνει κάθε Παρασκευή και θα πραγματεύεται εν συντομία 5 επίκαιρα θέματα της εβδομάδας που πέρασε. Με τον ανάλογο σχολιασμό βέβαια και πάντα στα γρήγορα. «Στα όρθια» που λέμε. 1. Οι τραπεζίτες της « ALFA BANK » διαπιστώνουν ότι θα απαλλαγούμε από τα μνημόνια μόνο με εισροή ιδιωτικών κεφαλαίων στην εγχώρια οικονομία. Οδικοί άξονες, λιμάνια, Ελληνικό και πελατειακά   stages στους Δήμους δεν αρκούν. Φυσικά και το «λαϊκό κίνημα» είναι ενάντια  σε κάθε ιδιωτική οικονομική δραστηριότητα, δηλαδή σε κάθε εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. 2. Μέσα στην αναμπουμπούλα της οικονομικής κρίσης πέρασαν στα ψιλά οι εκατοντάδες μικρές και μεσαίες τοπικές φωτιές  που καθάρισαν την ύπαιθρο από την περιττή βλάστηση. Για πρώτη χρονιά έγιναν ασυνήθιστα πολλές συλλήψεις , δείγμα της  αυταρχικής πολιτικής μηδενικής ανοχής που προσπαθεί να εφαρμόσει η δεξιά διακυβέρνηση. Η Πυροσβεστική διαπιστώνει τις προφαν

  ΔΗΛΩΣΗ ΜΕΛΩΝ ΤΗΣ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΤΗΣ ΔΗΜΑΡ Η Εκτελεστική Επιτροπή της ΔΗΜΑΡ ευθυγραμμιζόμενη με τις ηγεσίες των κομμάτων της αντιπολίτευσης (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ και ΚΚΕ), επικύρωσε τη δήλωση του Προέδρου του κόμματος, για κήρυξη εμπάργκο στη Δημόσια Τηλεόραση (ΔΤ) , απαγορεύοντας την παρουσία στελεχών του κόμματος σε αυτήν. Η απόφαση αυτή εγείρει μείζονα ζητήματα συνέπειας λόγων και έργων, καθώς και πολιτικής παρουσίας και προοπτικής του κόμματος. α) Ζητήματα συνέπειας λόγων και έργων. Καταδικάσαμε το βίαιο και αντιδημοκρατικό τρόπο, με τον οποίο έκλεισε η ΕΡΤ, φτάνοντας ώς την αποχώρηση από την κυβέρνηση. Αιτιολογήσαμε τη στάση μας επικαλούμενοι τη νομιμότητα, που δεν τηρούνταν όσο δεν λειτουργούσε η νέα τηλεόραση, συμπλέοντας, εν προκειμένω, με την πανευρωπαϊκή ένωση ραδιοτηλεοπτικών μέσων-EBU. Σήμερα η ΔΤ αποτελεί μια υπαρκτή και καθόλα νόμιμη πραγματικότητα και αναγνωρίζεται από την EBU ως η μόνη νόμιμη δημόσια τηλεόραση, έστω και στο μεταβατικό της στάδιο. Στο όνο

Λέλα Παπαγιαννοπούλου από τη Μεταρρύθμιση Αντιλαμβάνομαι το πολιτικό κενό, παρακολουθώ τη συζήτηση, συμμερίζομαι την αγωνία και ελπίζω να καταλήξει η συγκρότηση μιας πολιτικής έκφρασης του χώρου μεταξύ Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ. Όχι, δεν θα μπω σε πολιτικές αναλύσεις, υπάρχουν άλλοι πιο ειδικοί που τα έχουν πει όλα με τη συστηματική τους αρθρογραφία. «Όλα», ίσως είναι μεγάλη λέξη, τα «κυριότερα» ίσως ταιριάζει καλύτερα. Η συμμετοχή μου λοιπόν στον διάλογο που δεν έχει ανοίξει επισήμως, είναι περισσότερο πρακτική και στέκεται σε δύο σημεία. Το πρώτο έχει να κάνει με το φαίνεσθαι, το δεύτερο με το είναι. Ο όρος Κεντροαριστερά έχει αρνητικό φορτίο. Εκφράζει αποτυχημένες προσπάθειες που ξεκίνησαν με καλό σκοπό, αλλά έμειναν μετέωρες, εκφράζει την αγωνία πολιτικά άστεγων που δεν θέλουν να αντιληφθούν ότι η πολιτική τούς έχει αφήσει πίσω (αν τους συμπεριέλαβε πραγματικά, διότι το πιθανότερο ήταν ότι συγκυριακά βρέθηκαν κάποια στιγμή μέσα σ’ αυτήν) και διεκδικούν ρόλο και λόγο που αποδεδε

Κώστας Στούπας  Πηγή:www.capital.gr Toν Ιούνιο που πέρασε οι ελληνικές εξαγωγές σημείωσαν πτώση 7,2% η οποία, αν εξαιρεθούν οι εξαγωγές πετρελαιοειδών, φτάνουν το 9,1%. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη πτώση της τελευταίας τριετίας. Η εξέλιξη αυτή ενδεχομένως είναι το ηχηρότερο αλλά και  χειρότερο μήνυμα το τελευταίο δωδεκάμηνο απ’ όταν απομακρύνθηκε η πιθανότητα εξώθησης της χώρας από το ευρώ και μιας ανεξέλεγκτης κατάρρευσης. Αποδεικνύει αυτό που λίγο - πολύ όλοι γνωρίζουμε,  πως δηλαδή ο παραγωγικός (άρα και εξαγωγικός) ιστός της χώρας έχει αποσαρθρωθεί σταδιακά τις τελευταίες δεκαετίες των σοσιαλιστικών πειραματισμών που έφεραν λουκέτα και του αλόγιστου κρατικοδιαιτισμού. Αποδεικνύει επίσης τον αδιέξοδο δρόμο που ακολουθεί μια κυβέρνηση η οποία προκρίνει να καταβάλει το εφάπαξ (την περασμένη  Άνοιξη μετά τη λήψη της μεγάλης δόσης) σε όσους εργαζόμενους του δημοσίου το θεμελιώνουν και όχι να επιστρέψει τον ΦΠΑ στους εξαγωγείς. Ήτοι, δείξε μου τις προτεραιότητες να σ

του Γιάννη Μεϊμάρογλου από τη Μεταρρύθμιση Στις 23/7/13, η Μεταρρύθμιση δημοσίευσε άρθρο του εκπροσώπου τύπου της ΔΗΜΑΡ, Ανδρέα Παπαδόπουλου, με τίτλο  «Ώρα να τελειώνουμε» . Στο άρθρο αυτό, ο αρθρογράφος ασκεί αυστηρή κριτική συνολικά στο πολιτικό σύστημα, αλλά και σε συγκεκριμένους «τύπους» πολιτικών που εξακολουθούν να κυριαρχούν στη πολιτική ζωή της χώρας, μεταξύ των οποίων και στον κ. Αβραμόπουλο. Θα περίμενε κανείς, ιδιαίτερα σε ένα πολιτικό περιοδικό γνώμης και διαλόγου, να φτάσουν - προς δημοσίευση στην ιστοσελίδα του - οι όποιες απαντήσεις  υπήρχαν στην ασκηθείσα κριτική. «Απάντηση» υπήρξε μόνον από τον κ. Αβραμόπουλο. Δεν την λάβαμε ωστόσο απʼ ευθείας από τον κ. υπουργό, αλλά από την Υπηρεσία Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος, η οποία κάλεσε εγγράφως την «Μεταρρύθμιση» να καταθέσει εξ αιτίας της μήνυσης που υπέβαλε ο κ. Αβραμόπουλος για «προσβολή της τιμής και της υπόληψής του». Είναι πράγματι εντυπωσιακό που η τιμή και η υπόληψη του κ. υπουργού δεν εθίγησαν από το ότι

Κύριε κύριε κύριε να πω;;; ερωτώ με σηκωμένο το χεράκι περιμένοντας τη σειρά μου. Μιχάλης Γ.Τριανταφυλλίδης Μέσα σε ένα κλίμα διαρκούς και πλήρους συγχύσεως. Μέσα σε ένα περιβάλλον εξαγριωμένων αντιδράσεων, ακόμη και ανθρώπων που δεν θα περίμενες ποτέ να αντιδράσουν με τρόπο βίαιο, το να προσπαθείς να βρεις λόγο νηφάλιο μάλλον με ουτοπία μοιάζει. Μην τρελαινόμαστε τώρα. Εάν δε, αυτόν το λόγο, προσπαθείς να τον ψαρέψεις στα σοσιαλμίντια, τότε έχεις γελαστεί οικτρά. Οι πάντες ζητούν πρόταση για το τι κάνουμε, πως το κάνουμε, πότε, ποιοι κλπ. Το να προσδιορίσεις τι ζητάς να κάνουμε είναι το δύσκολο. Γιατί κανείς δεν προσπαθεί να απεμπλέξει τον εαυτό του από τη μιζέρια, την αθλιότητα του παρελθόντος, κυρίως όμως από τα απολύτως τετριμμένα γνωστά τερτίπια που μάθαμε και δεν λέμε να ξεχάσουμε. Κατ’ αρχάς όταν λέμε φορέας, όλοι στο μυαλό τους φέρνουν, αυτήν την άθλια δομή του κόμματος νέου τύπου, που έχει πεθάνει και ήδη ταφεί. Αφού φυσικά δηλητηρίασε και όλο τ

  του Λεωνίδα Καστανά από την Athens Voice  Οι αριστεροί σχηματισμοί που πλειοδοτούν σε διχαστικά μηνύματα προφανώς και ονειρεύονται πολιτικά οφέλη. Αυτοί που αναζητούν τυχαία ή μη τραγικά γεγονότα  για να σπρώξουν την Ελλάδα σε εμφύλιο, ελπίζουν ότι το κοινωνικό τσουνάμι που τροφοδοτούν με ενέργεια, θα βουλιάξει τους άλλους και θα κρατήσει τους ίδιους στον αφρό. Νομίζουν αφελέστατα ότι όλοι όσοι επιλέγουν την κάλπη τους  είναι αποφασισμένοι να δώσουν τη μητέρα των μαχών για έναν άλλο κόσμο που είναι εφικτός, εκείνο του σοσιαλισμού με ή χωρίς δημοκρατία. Αδυνατούν να διαβάσουν τους πραγματικούς συσχετισμούς δυνάμεων και αγνοούν την Ιστορία. Πιστεύουν ότι την ύστατη στιγμή οι ισχυρές οικονομικές δυνάμεις του τόπου και η κρατική διαπλεκόμενη νομενκλατούρα θα τους παραδώσουν τη χώρα για να την οδηγήσουν στη δική τους γη της επαγγελίας. Νομίζουν ότι το κράτος και οι μηχανισμοί του αποτελούν ένα ουδέτερο εργαλείο και αρκεί κάποιος να οξύνει τις αντιθέσεις για να το πάρει στα χέρι

Λεωνίδας Καστανάς   ( Δημοσιεύτηκε στη Μεταρρύθμιση) Στο 2 ο μέρος της κριτικής μας   προς το νέο εκπαιδευτικό νομοσχέδιο, θα ασχοληθούμε με το Επαγγελματικό Λύκειο και τη μη τυπική εκπαίδευση (κατάρτιση), δηλαδή με τους φτωχούς συγγενείς της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Σε μια κοινωνία που θεωρεί παρακατιανό κάθε τι το τεχνικό, το μηχανικό, το παραγωγικό ήταν αναμενόμενο η τεχνική εκπαίδευση να βρεθεί στο περιθώριο. Την τεχνική επαγγελματική δευτεροβάθμια εκπαίδευση προτιμά το 25% των αποφοίτων του γυμνασίου εκ των οποίων το 87% επιλέγει ΕΠΑΛ και το 13% ΕΠΑΣ. Ο νέος νόμος προσπαθεί, πάντοτε στα πλαίσια της αβλαβούς διέλευσης, να συμμαζέψει το χάος, να ορθολογικοποιήσει και να προσδώσει μια σχετική αξιοπιστία στις δομές. Δειλά και περιορισμένα. Το   αποτέλεσμα και εδώ δεν θα κριθεί από τις μεγάλες κεντρικές αποφάσεις αλλά από την καθημερινή εφαρμογή. To Επαγγελματικό Λύκειο ( ΕΠΑΛ) Το βασικό πρόβλημα των ΕΠΑΛ μέχρι σήμερα ήταν η αξιοπιστία των τίτλων που δίνει. Αδυνα

Λεωνίδας Καστανάς    Δημοσιεύτηκε στη Μεταρρύθμιση To νέο σχέδιο για τη δευτεροβάθμια τυπική και άτυπη εκπαίδευση δεν αποτελεί καμιά ρηξικέλευθη τομή στα εκπαιδευτικά μας πράγματα. Οι αλλαγές που επιχειρεί είναι προς το ορθολογικότερο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η επιτυχής πραγμάτωσή  τους πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Είναι ένας νόμος που σηματοδοτεί τη λογική της «αβλαβούς διέλευσης» που χαρακτηρίζει την ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας.  Αναφέρεται στο Γενικό Λύκειο (ΓΕΛ), στο Επαγγελματικό Λύκειο (ΕΠΑΛ) και στη μη τυπική δευτεροβάθμια και μεταδευτεροβάθμια εκπαίδευση  δηλαδή στις Σχολές Επαγγελματικής Κατάρτισης (ΣΕΚ) και στα Ινστιτούτα Επαγγελματικής Κατάρτισης (ΙΕΚ). Αξίζει να αναφέρουμε ότι κανένας φορέας ή κόμμα δεν διατύπωσαν ολοκληρωμένη πρόταση για το νέο Λύκειο, εκτός του ΠΑΣΟΚ που επανέφερε το παλαιό σχέδιο νόμου της Α. Διαμαντοπούλου. Το νέο οργανόγραμμα της Μέσης Εκπαίδευσης είναι το εξής: Μετά το Γυμνάσιο  μαθητές και μαθήτριες έχουν 3 επιλογές, ΓΕΛ, ΕΠΑΛ

του Λεωνίδα Καστανά Πυκνώνουν οι συζητήσεις, οι καφέδες και τα γεύματα με αντικείμενο, τι άλλο τη «Μεγάλη Κεντροαριστερά». Αλλά μη παίρνετε θάρρος. Προς το παρόν δεν καταλήγουν πουθενά. Το επίκεντρο φυσικά και δεν είναι η ουσία της Πολιτικής, ούτε καν το κέλυφος. Στη δεύτερη στροφή κάθε συζήτησης το ανελέητο ερώτημα που αναδύεται στα χείλη των συνδαιτημόνων είναι το όνομα του αρχηγού. Μετά ακολουθούν τα πείσματα. «Αν έρθει αυτός δεν έρχομαι εγώ», «αν είναι το ΠΑΣΟΚ δεν μπαίνει η ΔΗΜΑΡ», «μα για εκείνη ή εκείνον ακούγονται τόσα» και άλλα τέτοια γραφικά που αναδεικνύουν την παθολογία του χώρου που φιλοδοξεί, τρομάρα του, να σώσει την Ελλάδα. Η ουσία της πολιτικής απουσιάζει γιατί συμφέρει σε όλους να απουσιάζει. Πολιτική σήμερα δεν είναι ούτε η έννοια της σοσιαλδημοκρατίας του 70, ούτε ο δημοκρατικός σοσιαλισμός ούτε οι αφηρημένοι και κενοί νοημάτων  όροι όπως «αριστερός ευρωπαϊσμός» «μεταρρυθμιστική στρατηγική», «οικολογική εγρήγορση» κλπ. Πολιτική σήμερα είναι οι συγκεκρ

 της Αλίκης Νικολού Αναρωτήθηκα: πώς θα αντιδρούσε ένα μέλος παραδοσιακής κοινωνίας στην είδηση του τραγικού θανάτου ενός παιδιού; Θα έκανε το σταυρό του, ίσως. Θα έμενε για λίγο περιδεής. Μπορεί και να άντεχε να συναισθανθεί κάπως την απροσμέτρητη οδύνη των γονιών. Μπορεί και να μακάριζε την τύχη του που τα δικά του παιδιά είναι ζωντανά. Ίσως και να σώπαιναν τη μέρα τής κηδείας οι συζητήσεις και οι καυγάδες στο καφενείο, για τα κομματικά, τις κτηματικές διαφορές και την ομάδα. Ίσως και να χτυπούσε όλη εκείνη τη μέρα η καμπάνα πένθιμα. Και μετά, όλα βέβαια θα ξαναγίνονταν όπως πριν. Όμως, ο άνθρωπος θα είχε σταθεί απέναντι στο τραγικό γεγονός ακέραιος, με όλα τα κομμάτια του εαυτού του στη θέση τους -ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Στη δική μας σημερινή συγκυρία, της ακραίας πόλωσης, του οπαδισμού, της τυφλής επιθετικότητας, της παράνοιας και του άστοργου μελοδράματος, τα πράγματα εξελίχθηκαν εντελώς διαφορετικά: το γεγονός ξεσήκωσε εν ριπή οφθαλμού θύελλα συζητ

του Πάνου Θεοδωρίδη (ανάρτηση στο fb) Αν ανοίξετε μιά εφημερίδα του 1911, θα δείτε πως ο Βενιζέλος κυβερνουσε και η Αθήνα ήταν κυριαρχημένη απο μαζικές απεργίες. Και τότε δεν υπηρχε καν ΚΚΕ, γιά να τους ρίχνετε το ανάθεμα. Υποστηρίζω (γραμμικά, "άδικα" και βιαστικά, όπως όλες οι ιδέες που δεν έχουν επιστημονικό χρόνο μπροστά τους, να ωριμάσουν) να δουμε και την εξής εκδοχή των ελληνικών πραγμάτων: Η Αριστερά δεν νίκησε ποτέ στην Ελλάδα. Η Ελλαδα διαμορφώθηκε απο κοτζαμπάσηδες και χατζηαβάτηδες, εκρηκτικά καινοτόμους ανθρώπους και δακρυσμένους δημιουργούς, αλλά πολιτικώς υπήρξε και υπάρχει ως ένα νήπιο που αρνείται να μεγαλώσει. Ναι, ταξικώς ήμεσθεν σκέτο καρουσέλ. Απο τη μιά "ανίδεοι και χορτάτοι", από την άλλη, αυτοκτόνοι λαϊκιστές. Αλλά πάντα έμενε μιά μαγιά. Μιά μαγιά που έφευγε, ή έστεκε μαρμαρωμένη στα άσπρα και στα χρυσά. Η Αριστερά ήταν αείποτε η μεγάλη Δικαιολογία. Ακόμη είναι. Η πραγματική της δύναμη, μηδαμινή στην πράξη. Αλλα κάθε γενιά

του Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη  Αυτή η χώρα δε σ' αφήνει να πλήξεις. Ποτέ. Πάντα βρίσκει τρόπο να σε κάνει να απορήσεις. Σχεδόν για τα πάντα πια. Την ίδια στιγμή που όλοι γνωρίζουν τις απαντήσεις πριν καν τεθούν οι ερωτήσεις, όλοι γνωρίζουν τα πάντα για τα πάντα και διακατέχονται από σταθερές και ακλόνητες πεποιθήσεις. Αυτό είναι το γόνιμο έδαφος από το οποίο φυτρώνουν τα άνθη του μίσους που σαν μεταστατικός καρκίνος πάνε να πνίξουν την κοινωνία. Το μίσος τείνει να γίνει να νέα εθνική ιδεολογία. Όχι πως σταμάτησε δηλαδή ποτέ να είναι. Ας μη ξεχνάμε πως πριν καν ελευθερωθεί αυτός ο τόπος και δημιουργηθεί ανεξάρτητη κρατική οντότητα είχε προλάβει να ζήσει το μίσος του εμφυλίου πολέμου που οδήγησε στο μαρασμό της επανάστασης. Ας είναι καλά που οι μεγάλες Δυνάμεις και ένα τυχαίο γεγονός οδήγησαν στη Ναυμαχία του Ναβαρίνου. Ένας τόπος που με μαθηματική ακρίβεια, γνωρίζει κάθε 60 - 70 χρόνια ένα νέο εθνικό και κοινωνικό διχασμό, αναμφίβολα είναι το πιο γόνιμο χωράφι μίσους

Παναγής Παναγιωτόπουλος από τα ΝΕΑ Η ριζοσπαστική Αριστερά νομίζει ότι η πραγματικότητα στριμώχνεται στα μέτρα τής υπο-μαρξίζουσας κοινωνιολογίας της. Οι πεινασμένοι εξεγείρονται, οι χορτάτοι πείθονται ότι πεινούν και μαζί επαναστατούν για να «κοινωνικοποιήσουν εξαγωγικές επιχειρήσεις», να τιμωρήσουν τους νεογερμανoτσολιάδες, να απολαύσουν την ανταλλακτική οικονομία και τη λαϊκή εξουσία. Λίγος αντισυστημισμός ακόμα και ο λαός θα εγκαταλείψει τον νεοφιλελεύθερο μονόδρομο, τον αλλοτριωτικό καπιταλιστικό τρόπο ζωής, για να χαρεί την πλήρη δημοκρατία και τις καινοφανείς ελευθερίες που θα του διαθέσουν οι κοινότητες αλληλεγγύης. Σ ε αυτή τη νεοκομμουνιστική σύλληψη της ελληνικής κοινωνίας του 2013 μπορείς να αντιπαρατεθείς προβάλλοντας τη διαφωτιστική παράδοση του κοινωνικού συμβολαίου, την ορθολογική δυναμική του εμπορίου ή να ξαναθυμίσεις τις τραγωδίες της κοινοκτημοσύνης του 20ού αιώνα. Τίποτα τέτοιο δεν είναι ωστόσο αναγκαίο. Απέναντι στην επαναστατική υπόσχεση στέκεται μια

Βάσω Κιντή από το ΒΗΜΑ Τον Αύγουστο του 2011 πέρασε από τη Βουλή ο νόμος για τα πανεπιστήμια, ένας νόμος που δεν υπαγορεύθηκε από τους δανειστές μας αλλά σχεδιάστηκε από τον Βασίλη Παπάζογλου και την Αννα Διαμαντοπούλου για να συντονιστούν τα πανεπιστήμιά μας με όσα γίνονται διεθνώς. Σε αυτόν αντιτάχθηκαν από την πρώτη στιγμή που δημοσιοποιήθηκε ως σχέδιο, και ανεξάρτητα εντελώς από το περιεχόμενό του, όλες οι συναφείς συντεχνίες και όλα τα αντιπολιτευόμενα κόμματα που στο κλίμα της εποχής αρνούνταν πεισματικά και ανεύθυνα το παραμικρό στοιχείο συναίνεσης (ενδεικτικά αναφέρω ότι η υπεύθυνη Παιδείας της ΔΗΜΑΡ κυρία Μαρία Ρεπούση διέκοψε αυθαίρετα εν εξελίξει ηλεκτρονική ψηφοφορία στον Τομέα Παιδείας για να προλάβει τυχόν έκβαση υπέρ του νόμου και έσπευσε να δηλώσει ότι το κόμμα της καταψηφίζει). Αντίθετα ήταν επίσης πολλά (και μεγάλα) στελέχη του ΠαΣοΚ. Για να περάσει αυτός ο νόμος από τη Βουλή με την πρωτοφανή πλειοψηφία που τελικά εξασφάλισε, έγινε μία κρίσιμη υποχώρηση: Ο

από το ΒΗΜΑ Δύο μπάντες από το Ισραήλ, η μία εβραϊκή και η άλλη αραβική, ενώνουν τις δυνάμεις τους σε μια «χέβι μέταλ αδελφότητα» για να στείλουν μήνυμα ειρήνης μέσω της σκληρής ροκ μουσικής. Η αραβική μουσική κολεκτίβα Khalas (Αρκετά) και η εβραϊκή Orphaned Land (Ορφανή Γη) ξεκινούν κοινή  περιοδεία 18 ημερών στην Ευρώπη με στόχο κατ' εξοχήν πολιτικό: την προώθηση της συνύπαρξης και της ανοχής Ισραηλινών και Παλαιστινίων. «Θέλουμε να μοιραστούμε τη σκηνή, να δείξουμε ότι οι δύο λαοί μας μπορούν να συνυπάρξουν»  λέει ο εβραίος  Κόμπι Φαρχί , ο τραγουδιστής των Orphaned Land, αναρωτώμενος:  «Θα μοιραστούμε ένα λεωφορείο για τρεις ολόκληρες εβδομάδες. Δεν είναι το πιο τέλειο παράδειγμα συνύπαρξης;».  Μαζί του συμφωνεί ο κιθαρίστας και μάνατζερ των Khalas, ο Αραβας  Αμπεντ Χαθούτ.  «Αν μπορέσουμε να συνυπάρξουμε σε ένα λεωφορείο, γιατί να μην μπορέσουμε να συνυπάρξουμε και σε μια χώρα;»  λέει. Ο ένας στους πέντε κατοίκους του Ισραήλ είναι αραβικής καταγωγής. Μάλιστα, πολλο

Όταν βλέπω, ακούω, διαβάζω το θάνατο ενός παιδιού το μυαλό μου πάει στους γονείς. Μετά στ’ αδέλφια, στους φίλους, στους κοντινούς. Μα πρώτα στους γονείς. Μετά ψάχνω τα δικά μου. Αν είναι βράδυ και κοιμούνται πάω από πάνω τους, τα ψαχουλεύω, τα αφουγκράζομαι να δω αν αναπνέουν αν είναι εκεί, αν ζούνε. Αν λείπουν τα ψάχνω. Αν είναι δίπλα μου τα ακουμπάω και τους μιλώ, φωνάζω τ’ όνομά τους. Αρνούμαι να κάνω άλλη σκέψη. Πως έγινε, ποιος έφταιξε, τι σημασία έχει; Τι θα γινόταν αν δεν έτρεχε, δεν πέρναγε, δεν έμπαινε, δε στέκονταν, δεν μίλαγε, δε μάλωνε, δεν…  Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να θάβει ένας άνθρωπος το παιδί του. Όποιος τόκανε νιώθει. Όποια είδε άλλον να το κάνει ξέρει. Τα υπόλοιπα απλά δεν υπάρχουν. Γι αυτό και δεν θέλω πληροφορίες και λεπτομέρειες για το πώς έγινε. Δεν θέλω δικηγόρους ερευνητές, πραγματογνώμονες, ρεπόρτερ. Η ψυχή πέταξε και όπως και να πέταξε η ψυχή ενός παιδιού είναι μεγάλο άδικο. Τόσο μεγάλο που τα λόγια περισσεύουν. Γι αυτό τρελαίνομαι όταν κ

του Ηλία Κανέλλη από τα ΝΕΑ ( 16/8/13) Ο Αλέκος Αλαβάνος είναι ένας έμπειρος πολιτικός της Αριστεράς. Εμπειρος, βεβαίως, δεν σημαίνει και ρεαλιστής. Οχυρωμένος πίσω από μια ιδεοληπτική ανάγνωση του κόσμου (του), δεν θυμάμαι να έχει κάνει αυτοκριτική για τον αυταρχισμό και την ανελευθερία των κομμουνιστικών καθεστώτων που τόσο λάτρεψε. Επί χρόνια ευρωβουλευτής, στην πραγματικότητα ήταν αδιάφορος για την ευρωπαϊκή ιδέα. Πιο πολύ τον έθελγαν περιφερειακά, ακόμα και τριτοκοσμικά καθεστώτα. Εθνοκεντρικός και αγοραφοβικός, εργάστηκε περισσότερο για μια Ελλάδα περίκλειστη - και συνέβαλε στην περιθωριοποίηση, εντός του Συνασπισμού, των αριστερών ανανεωτικών δυνάμεων. Το ότι, τελικά, έπεσε ο ίδιος στον λάκκο που έσκαψε, παραδίδοντας τελικά το κόμμα στον Αλέξη Τσίπρα, ήταν τεράστια προσωπική ήττα. Αλλά ο Αλέκος Αλαβάνος είναι πεισματάρης, ενώ διαθέτει αντοχές και αισιοδοξία. Οπότε, ξανά προς τη δόξα τραβά. Η οικονομική κατάρρευση της χώρας και τα Μνημόνια θεώρησε ότι του έδωσαν μια ν

από το site "the elf bay" Τα κομμένα κεφάλια δεν αποτελούν ίδιον της Γαλλικής Επανάστασης. Το 1525 ο ποιητής και θεολόγος Thomas Münzer, καρατομήθηκε αιρετικός ων αν και λάτρεψε τον Λούθηρο και το παρανοϊκό αντισημιτικό εκτόπισμα του τελευταίου, ανοίγοντας τον δρόμο για την ακκιζόμενη πόζα της βασίλισσας Χριστίνας της Σουηδίας στην γαλλική Αυλή, την υπόθεση Dreyfus και το Ολοκαύτωμα. Η αντιπαλότητα στον Τριαντακονταετή Πόλεμο, το Σιδηρούν Παραπέτασμα και η κατήχηση του λενινισμού ως μαρξιστικό αποτέλεσμα στις μάζες, καθόρισαν με συνοπτικές διαδικασίες το ελλαδικό μοτίβο δανειζόμενο πρωσικό πείσμα, βωμολοχία δημοτικού σχολείου και την ελπίδα ότι η εναλλακτική λύση υποβόσκει στην αιγυπτιακή αναρχία καθώς η ελεύθερη βούληση δεν ελέγχει τα πάθη, γυρίζοντας την πλάτη στον Πλάτωνα, κόβοντας τα νήματα. Η διαφορετική άποψη κι αισθητική, αντιπαραβάλλεται με την γνωστή συνταγή που έθρεψε την κατάπτυστη γενιά του Πολυτεχνείου: σαν τους πρόσφυγες της Σιλεσίας, της Πομερανί

Γιάννης Μεϊμάρογλου από τη Μεταρρύθμιση «Το εισιτήριο παρακαλώ.» Δεν είχε… Δεν είχε χρήματα ν’ αγοράσει εκείνο το πρωί; Δεν είχε ποτέ χρήματα να αγοράσει εισιτήριο; Δεν αγόραζε ποτέ, είχε - δεν είχε; Δεν θα το μάθουμε, δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία να το μάθουμε τώρα πια… Τα άλλα τα ξέραμε από καιρό. Ότι ζούμε σε μια κοινωνία που ο λαϊκισμός και η υποκρισία περισσεύουν, μια κοινωνία που φόρτωσε ήδη την ψεύτικη ευδαιμονία της στην επόμενη γενιά, ζητώντας να την ξεπληρώσουν τα άνεργα παιδιά της… Το προχθεσινό άλμα θανάτου από το τρόλεϊ, ήταν μία ακόμα σοβαρή προειδοποίηση ότι η θυσία της επόμενης γενιάς, μπορεί να αφορά και την ίδια τη ζωή της! Τα πράγματα πήραν το δρόμο τους… Το υπουργείο… «μελετάει ήδη βελτιώσεις στις μορφές και τον τρόπο ελέγχου», τα κινήματα -και τα κόμματα- «δεν πληρώνω», ξεκίνησαν τις… λαϊκές διαδηλώσεις καταγγελίας και τις… επιθέσεις - αντίποινα στους οδηγούς των λεωφορείων! Οι μεν μιλάνε για «τζαμπατζήδες» και οι δε για «ταξικούς δολοφονικούς ελέγχους»… Η

Μιχάλης Κυριακίδης Είχαμε καταγγείλει από την πρώτη στιγμή τον αυταρχικό και αντιδημοκρατικό τρόπο που ομάδα Σαμαρά προχώρησε στο κλείσιμο της ΕΡΤ. Μάλιστα κάποιοι από μας έχουμε αρθρογραφήσει γι αυτό. Σήμερα η πραγματικότητα έχει ως εξής: Η ΕΡΤ ΑΕ δεν υπάρχει (και με τη βούλα του ΣτΕ). Βρισκόμαστε σε διαδικασίες για την δημιουργία του νέου δημόσιου Ραδιοτηλεοπτικού φορέα. Πολλοί συνάδελφοι, πρώην εργαζόμενοι στην ΕΡΤ που έμειναν άνεργοι, έκαναν και κάνουν αυτό που πρέπει να κάνει κάθε άνεργος. Δίνουν την προσωπική τους μάχη για μια θέση εργασίας. Έτσι υπέβαλαν αιτήσεις για την πρόσληψή τους στον μεταβατικό φορέα και κατά πάσα πιθανότητα θα αναζητήσουν δουλειά στο νέο φορέα που θα συσταθεί... Πού το μεμπτόν; Και όμως, στη χώρα του παραλογισμού, αυτό δεν ισχύει.  Κάποιοι εκ του ασφαλούς ορμώμενοι επιτίθενται στους συναδέλφους αυτούς χαρακτηρίζοντάς τους μάλιστα «δηλωσίες»! Ντροπή τους!. Κάποιοι, αναφέρουν και το επιχείρημα πως κατανοούν την αγωνία τους για εργασία, αλλά

Η Ελλάδα δεν είναι μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα. Είναι όμως μια κανονικότατη τριτοκοσμική χώρα με κλειστή, φοβική σε κάθε αλλαγή κοινωνία, κατακερματισμένα προνόμια, χιλιάδες κάστες μικροεξουσίας, διαφθορά, κράτος παντού και διάχυτο μίσος προς την υγιή επιχειρηματικότητα. (leo) Σταμάτης Κυρζόπουλος από το Σχολιαστή Η εποχή μας θυμίζει έντονα την παρακμή της αρχαίας ελληνικής πολιτείας: εξακολουθεί να λειτουργεί , ωστόσο δεν πείθει κανέναν. ...Τραγική επειδή χάνεται, κωμική επειδή συνεχίζει.       Soren Kierkegaard  (Δανός φιλόσοφος, 1813-1855)    Με την ανωτέρω εξαιρετικά επίκαιρη αποστροφή του σημαντικού Δανού φιλοσόφου ξεκινά την πολύ ενδιαφέρουσα  βιβλιο-κριτική της η Μαρία Τοπάλη  για μια συλλογή κειμένων του Κierkegaard υπό τον τίτλο «Το κεντρί της ύπαρξης», που εκδόθηκαν πρόσφατα από τις εκδόσεις Κέδρος. «... Tραγική επειδή χάνεται, κωμική επειδή συνεχίζει...».  Η φράση τριγύριζε ώρα στο μυαλό μου, μετά την απογευματινή ποδηλατάδα στην παραλία και το κέντρο της Νέας Μάκρη

Μάνος Ματσαγγάνης,  Δημοσιεύτηκε στα «ΝΕΑ» (Τρίτη 13 Αυγούστου). Στα «ΝΕΑ» του περασμένου Σαββάτου (10 Αυγούστου), ο Ηλίας Χρονόπουλος, γραμματέας της Νεολαίας ΣΥΝ, απαντά στο ερώτημα  τι θα έκανε μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στις 100 πρώτες μέρες» εστιάζοντας στην ανεργία, ιδίως των νέων. Σκέφτηκα να σχολιάσω τη συνέντευξή του για τρεις λόγους. Κατ’ αρχήν, επειδή η προγραμματική αντιπαράθεση πάνω σε συγκεκριμένα θέματα μου φαίνεται προτιμότερη από την ανταλλαγή προσβολών που (ιδίως τον τελευταίο καιρό) περνιέται για πολιτική συζήτηση στη χώρα μας. Επίσης, επειδή οι απαντήσεις του Χρονόπουλου είναι πολύ πιο συγκροτημένες από ό,τι εκείνες μεγαλύτερων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ στην ίδια έρευνα.  Τέλος, επειδή ο Ηλίας Χρονόπουλος είναι απόφοιτος του Οικονομικού Πανεπιστημίου (και καλό παιδί), και για αυτό αξίζει μια δίκαιη κριτική. Ελπίζω να μου συγχωρήσει – και οι αναγνώστες το ίδιο – το κάπως δασκαλίστικο ύφος (επαγγελματική διαστροφή). Λοιπόν, τα κύρια σημεία: 1. Άμεσα μέτρα στήριξης

Η εποχή προσφέρεται για Ιστορία. Ειδικά όταν αυτή έχει τόσο επίκαιρες αναφορές. Δημοσιεύτηκε στην Παραπολιτική  ( 8/12/2013) Με αφορμή μία πρόσκληση του Institut für Sozialforschung [Ινστιτούτου για Κοινωνική Έρευνα] προς τον Μαρκούζε για να μιλήσει στη Φρανκφούρτη, και τα γεγονότα που συνδέονταν με τη κατάληψη του Ινστιτούτου από ομάδες φοιτητών και ειδικά την κλήση της αστυνομίας από τον Αντόρνο, ο Χέρμπερτ Μαρκούζε και ο Τέοντορ (Τέντυ) Αντόρνο ανταλλάσσουν επιστολές οι οποίες δημοσιεύθηκαν στο New Left Review, no. 233 (Ιανουάριος/Φεβρουάριος 1999): 123-136. (Εισαγωγή 118-123).  Το πλήρες κείμενο των επιστολών όπως δημοσιεύθηκαν στο New Left Review υπάρχει  εδώ . Να σημειωθεί ότι η τελευταία επιστολή του . Αντόρνο δακτυλογραφείται από τη γραμματέα του την 6η Αυγούστου 1969, δηλαδή την ημερομηνία του θανάτου του φιλοσόφου. Παρακάτω δημοσιεύονται μεταφρασμένα αποσπάσματα από αυτές τις επιστολές διότι συνδέονται με γεγονότα και στη χώρα μας. 14 Φεβρουαρίου 1969 Αγ

Βάσω Κιντή από τα ΝΕΑ  ( 10/08/2013) Σήμερα στην πολιτική ζωή της χώρας ακούμε συνεχώς για την ανάγκη να διατυπωθεί ένα νέο αφήγημα. Γνώμη μου είναι πως αυτό είναι από τη μία πλευρά σωστό - χρειάζεται, ακούγοντας μια ιστορία, να καταλάβουμε και να πειστούμε για το τι μας συμβαίνει - αλλά από την άλλη υπάρχουν προβλήματα. Τι ζητούν όσοι μιλούν για την ανάγκη να υπάρξει ένα νέο αφήγημα ή αφήγηση. όσοι αναζητούν ένα όραμα για να βγούμε από την κρίση; Δεν θέλουν απλώς ένα σύνθημα, δεν θέλουν αδήριτες επιταγές της λογικής, τον κοντόφθαλμο κατακερματισμό της τακτικής, έναν δειλό και συγκαταβατικό ρεαλισμό, μια ηττημένη υποταγή στις απαιτήσεις της πραγματικότητας. Θέλουν κάτι πιο εκτεταμένο, ίσως υψηλό, κάτι με εσωτερική συνοχή που μπορεί συγχρόνως να μας συνέχει, κάτι που μπορεί να χτίσει και να εκφράσει αισθήματα, να μας παρακινήσει δημιουργικά, που μπορεί να μας κάνει να γυρίσουμε σελίδα και να βαδίσουμε στο μέλλον με αυτοπεποίθηση. Τίποτε σπουδαίο στην ιστορία δεν μπορεί να επι